jour des sacrifices

Het hele 'kunstbende' was dan uiteindelijk niet zo'n geweldig succes. Althans een succes dat niet voor mij besteed was. Het hele gebouw liep die zaterdag over van bruisende talenten. Ik hou wel van dit soort alternatievelingen. Ze stralen iets positiefs en een hoop wilskracht uit. Elke grijze hersenmassa zou van hun nog veel kunnen leren! Zowat al mijn vriendinnen of vage kennissen werden, weliswaar verdiend, vermeld in de top 3. Je kan dus aan de andere kant ook wel begrijpen dat dit dan best een pijnlijke nederlaag was. Toch heb ik hieruit wel één ding geleerd; je moet je eigen werk appreciëren. Hoewel mijn papa mijn foto uitschold voor 'rommel' en mijn mama het wel 'oké' vond - ze vanaf het moment dat ze de zaal in liepen spontaan 'wauw' bij een andere foto riepen - en ze geen tijd hadden voor de prijsuitreiking (deels omdat ze er vanuit gingen dat ik hoogstwaarschijnlijk niet in de prijzen zou vallen) ben ik best tevreden over mijn werk.

BEOORDELING JURY:

Presentatie is origineel, maar te braaf in het ensceneren van het geheel. Polaroid is een leuk idee. We willen niet zozeer het proces zien, maar het eindresultaat. Laat ruimte voor interpretatie!

Kunstbende

MEISJESDAGDROOM

Zodadelijk is het dan eindelijk zover, 'Kunstbende.' Ik doe mee aan de categorie "Fotografie" en ben er eigenlijk niet helemaal klaar voor. Mijn hersenspinsels gaan altijd verder dan het realiseerbare. De tegenstanders zijn precies van een iets hoger niveau en ik ben en blijf een hopeloze amateur. Los daarvan, niet niet geschoten is niet geraakt. Bovendien zeggen mensen altijd dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Toch ga ik lekker voor de victory, hihi! Wens me alvast succes, of kom gewoon kijken naar mijn 'geweldige' fotografiekunstwerk in Villa Basta te Hasselt!

lievde

16 jaar, het lijkt alsof het leven telkens minder te bieden heeft dan verwacht.

Teleurstelling is een constante, tegenstelling is een gewoonte en pijn haast gevoelloos.

De vrijheid roept, maar vrij zijn is verstikkend.

Mijn eerste liefde eindigde toen de jongen in kwestie het woord liefde met een 'v' schreef.

Want iemand die het woord liefde verkeerd schrijft is haast een zondaar.

- notities uit de oneindigheid

Koekjesmonster.

Tuimelen in maanziek tumult

Deze blog is gericht aan alle eenzame niet skie- en snowboard vakantiegangers. De mensen die zoals mij nu dus erg verveeld en boos voor zich uit zitten te staren. Deze vakantie kan me als het ware gestolen worden. Dan denk je; 'Ach zo erg kan het toch niet zijn?' O jawel! Het kan nog stukken erger dan dat!

Het begon vrijdagavond toen ik mijn op en top droom jumpsuit zag uithangen bij Essentiel. Vastbesloten was ik dat het zaterdagavond in mijn kast zou ophangen. Nu bleek dat iemand het lef had om maatje 36 net voor mij weg te kapen. Ik verzeker je, als ik haar tegen het lijf was gekomen op dat moment... laten we zeggen dat ze de jumpsuit dan nooit nog had kunnen dragen. Behalve onder de grond natuurlijk.
- Ik weet het, ik weet het! Ze was nu eenmaal eerder, maar echt deze jumpsuit hoorde nu eenmaal in mijn kast te hangen!

Toen mijn ouders de reisdatum van onze citytrip aankondigde kon ik wel huilen. Ik had expliciet gevraagd thuis te zijn de 10e en de 12e maart. Maar hé, raad eens wanneer wij uitgerekend naar Dublin gaan? We vertrekken lekker de 10e en landen de 13e. Prachtig geregeld toch? Dat betekent dat ik de verjaardag van mijn vriendje mis, niet mee naar Gent kan, niet kan helpen op de scouts en niet kan afspreken met al mijn vrienden die terug komen van vakantie.

Ik verwachtte dan wel dat ik op z'n minst met mijn vriendje mee naar zee mocht ter compensatie voor deze hopeloze week. Helaas gebeurt het steeds vaker dat mijn gedachtengangen niet stroken met die van mijn ouders. Ter verduidelijking, mijn vriendje zit nu aan zee en ik zit thuis. De deal is dus niet doorgegaan, eerder afgelast naar eeuwig uitstel.

De uitkomst van een ellendig weekend is een gevaarlijke, koude oorlog binnenshuis. Morgen moet ik een borstkliniek bezoeken voor onze project op school. Ons project gaat over borstkanker, een alles behalve vrolijk onderwerp. Ik had gehoopt morgen niet mee te moeten gaan, omdat ik het allemaal wat confronterend vond de voorbije dagen. Ik had het liever wat laten bezinken. Want menig vrouwen die vechten voor hun leven, hartscheurende verhalen en een hoop tranen is niet zomaar iets. En wij zitten dan ruzie te maken over een ellendige week vakantie, belachelijk is het niet?