Onze prof sprak tijdens psychologie over het proces 'volwassen worden'. Hierbij paste hij een dubbele definitie toe: volwassen worden is enerzijds het sterven van de kindertijd en anderzijds het begin van de verantwoordelijkheid. Bovendien hoort bij het sterven van de kindertijd ook het loslaten van al je kinderlijke dromen.
Eigenlijk wil ik helemaal nog niet volwassen worden. Ik wil voort dromen. Ik verlang naar de tijd dat alle wegen nog openlagen. Dat ik nog astronaut kon worden zonder wiskunde en fysica, of wetenschapper zonder chemie en biologie. Dat ik kunstenaar kon worden zonder concept of dat ik schrijfster kon zijn zonder spelling en grammatica.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik verlang naar de sterren. Hoe meer ik de kleuren van de natuur bewonder in de herfst en des te meer ik schrijf over kunst. Het stelt me af en toe gerust dat mijn dromen wellicht nooit zullen vervagen.
Word ik dan een tweede Peter Pan? Altijd in groene tuniek en eeuwig jong? Ik denk het niet. Mode verandert immers snel en zelfs ik word ouder.
Momenteel voelt het alsof mijn kinderlijke geest niet kan volgen met de volwassen situatie waarin mijn lichaam zich bevindt. Ik voel me te oud voor het middelbaar en zeker te jong voor de universiteit. Volgens psychologie is dit een 'inwendig conflict met mezelf' en zal ik me de lang uitgestelde vraag moeten stellen: "Wie wil ik worden?"
Het is lang geleden dat de zwaartekracht me zodanig naar de grond heeft getrokken dat ik niet meer weet waar ik met mijn voeten sta. Want ik weet helemaal niet wie ik wil worden.
Ik weet alleen dat ik het liefst wil terug gaan naar wie ik was.
