floating all day long

I fucking love my All Stars on festivals.

Amatorski - Come Home

Amatorski - The king

Marable sounds - Sky High

The Talland School of Equitation

Waar zal ik beginnen, misschien met een welgemeende verontschuldiging voor de afwezigheid van nieuwe blogs? Maar zoals altijd heb ik een handjevol excuses.Ik pakte namelijk twee weken geleden mijn koffers naar het niemandsdal in de Cotswolds in Engeland. Ik had even genoeg van het hectische bestaan in de Belgische drukte.

Samen met een vriendin kwam ik terecht in Talland, een van de beste 'yards' (manège) van Engeland, gelegen op de top van een verlaten heuvel, omringd door het uitzicht van een honderdtal grazende paarden. Idyllisch is het niet? Jammer genoeg was onze verblijfplaats dat niet, onze kamer had zelf ook iets weg van een paardenstal. Inclusief de geur. Onze beloofde tweepersoonskamer bleek 3 stapelbedden te tellen, en dus 4 extra kamergenoten. De ruimte onder mijn bed was een heuse schatkist, rode strings, lepels, stro, .. noem maar op. Hoewel het meest ironische nog de badkamer blijft: een continu stromende kraan waarnaast een groot geplastificeerd papier op hing 'Talland saves water' Over het aantal haren in de wasbak en de bruine geuren en kleuren in de betreffende WC zal ik maar zwijgen..

Het volgende minpuntje was beslist het ontwaken, het dagelijkse ritueel dat helaas al om kwart voor 7 moest plaatsvinden. We begaven ons braaf naar de stallen om de paarden te voeren, de stallen uit te mesten en de yard stevig te borstelen. Ik weet niet hoeveel ontelbare keren ik heb moeten borstelen, in mijn achterhoofd nadenkend over hoe de grond van mijn kamer er wel niet uit zag in vergelijking met de echte stallen! Dan een stevig ontbijt om stipt half 9, met onze chefkok Simon in de keuken zoals alleen in de films bestaat. Me steeds aansprekend met 'Do you need something sweetie?' of 'What's wrong darling?' Dan hetgeen waarvoor we daadwerkelijk naar Engeland afgereisd waren: het paardrijden. Geen idee of ik het al ooit vermeld heb in mijn blog maar naast schrijven, scouts, toneel en tekenen, rij ik enorm graag paard. Vraag me niet waarom, het is gewoon de enigste sport waar ik enigszins in slaag om mezelf in eer te houden (in tegenstelling tot sport op school) Bij deze ook direct een uitvlucht om te verklaren waarom ik zo gek loop: rug recht, schouders naar achteren, borst vooruit.

Na een mindere eerste dag, volgde er algauw twee glanzende weken van intensief werken, sporten en nieuwe, merkwaardige vriendschappen. Als men beweert dat lange afstandsliefdes niet werken, hoe zou dat dan zitten met lange afstandsvriendschappen? Mensen die ik heb leren kennen uit Italië, Spanje, Engeland, Ierland, Griekenland, New Zeeland, Australië, Amerika.. zou ik hun ooit terug zien? Ik vind het wonderbaarlijk hoe nietige mensenlevens elkaar kunnen kruisen. Mensen waarvan je een maand geleden nog nooit iets van gehoord of gezien had, die ineens verschijnen en direct weer verdwijnen maar waar het toch mee leek te klikken. Verschillende passies, hartstochten, nieuwe verhalen en doelen..

Natuurlijk is paardrijden niet het enige wat op mijn ontspanningslijstje stond. We namen ook de bus naar Oxford. Een bus vol Italiaanse studenten, waarin wij mochten plaatsnemen dankzij onze Engelse leerkracht. Italianen kan je volgens mij gelijkstellen aan een hoopje gekte. Als enige Belgen stonden we er wat verdwaald bij, maar enkele Italiaanse jongeren hebben erg hun best gedaan om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Alweer het verhaal van het ontmoeten en afscheid nemen.. ik herinner me niet eens hun namen meer. Hun Italiaanse leerkracht zal me daarin tegen altijd bijblijven. Wat een vervelend mens! Ze lapte alle regels aan haar laars en onderbrak de gids voortdurend in zijn uitleg. Op het einde van de dag kwam ze niet eens opdagen op het afgesproken uur, waardoor onze bus een dik uur vertraging had.

Leuk om te vermelden is dat de 'gids' slechts voor zijn tweede keer in Oxford kwam, hij de weg niet kende en 'geschiedenis' studeerde, waardoor hij de historische achtergrond van enkele gebouwen kende. Na een afschuwelijke boottrip, waarin ik mét en mijn niet-waterproof camera het water van heel erg dichtbij hebben gezien, besloten mijn vriendin en ik dat het tijd werd voor een 'escape-plan.' In de namiddag zijn we daarom naar het echte Oxford winkelgedeelte gegaan. Oh hierbij heb ik nog een zeer ongeloofwaardig verhaal:

We waren naar een McDonalds gevlucht, waar ik echt van walg maar wat zo goed kan doen (iedereen begrijpt momenteel wel wat ik bedoel, het is de kracht van junkfood) en we waren met onze zakjes buiten in de zon gaan zitten. Tegenover mij zat een vrouw naar me te kijken en te smakken. Ik probeerde het te negeren maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Tot mijn grote verbijstering zag ik dat ze ineens met haar handen in de vuilbak stond te graaien en de lege McFlurry van een voorbijkomende man eruit viste. Daar zat ik dan met mijn pikante burger oog in oog met een dakloze. Dus toen ik meer dan genoeg gevuld was met 'junk' en er nog een halve burger in het karton lag, besloot ik het dan maar te gaan geven aan de uitgehongerde vrouw. Die vertelde me 'No I don't like the barbecue sauce' en gooide het restje weg. Vol ongeloof over wat er zojuist gebeurd was zetten we onze ontdekkingstocht voort.

We traden een groot winkelcentrum binnen, waar centraal enkele grote waterbakken met vissen stonden. Enkele mensen waagden hun voeten erin te steken, en algauw sloegen een school vissen toe en hapten gretig naar de trappelende tenen. Vissen die in hun natuurlijk proces dode huidcellen opeten van mensen. Dat moesten we toch gewoon proberen! Het kriebelt en achteraf zijn je voeten babyzacht - dit moet je echt één keer in je leven geprobeerd hebben!

Voordat we Oxford gedag zeiden moesten we natuurlijk toch nog eens een echte Tea room bezoeken! Heerlijk is het juiste woord om dat te beschrijven, eindelijk eens iets anders dan de Fish and Chips of de marshmellow-cake van Brenda, waarmee je de hongersnood op de wereld kon tegengaan! Terug aan de bushalte in Cirencester, vergaten de brilliante organisatoren van Talland ons af te halen. Met dank aan de Engelse gids Tom die ons terugbracht. Anders had ik deze blog waarschijnlijk nooit kunnen schrijven!

Mijn verhalen zijn nog lang niet rond,

maar aangezien het uur hier weer een uur later is dan in Engeland eindig ik deze blog hier :(

Geen paniek, ik laat nog van me horen!