zalige kerst

'wat als'

Wat me vreselijk stoort in deze maatschappij is de leegte van ons bestaan die we troosteloos opvullen met "wat als". Waarom stellen we ons altijd vragen over hoe iets was afgelopen indien we werkelijk actie ondernomen hadden?

Onlangs zag ik hém. Hem waarvan ik droom, waarvan ik schrijf en waarvan ik dacht dat hij niet bestond. Hij zat daar, een paar meters te ver om overbodig gestuntel van woorden uit te wisselen. Maar ik was me bewust van zijn brandende aanwezigheid en hij van de mijne. Onze ogen betastten elkaar verlegen maar vastbesloten. Hij probeerde zijn pure schoonheid te verbergen achter een bolvormig glas rode wijn. Wijn die smaakte zoals hij, scherp maar smakelijk. Prikkelend fruitig. Mijn handen werden stilaan klam, mijn mond droog maar mijn ogen bleven op hem gericht. Nooit aanschouwde ik zulke perfectie op één simpel object. Zijn houding, lichtjes nonchalant naar achteren leunend met zijn benen lichtjes uit elkaar wijken geplaatst.

In de positie van een adembenemend standbeeld bewonderde hij me zoals niemand tevoren. Zijn blik ging niet dwars door me heen, maar verzonk in de mijne. Zijn kastanjebruine ogen eveneens als zijn goddelijk gekruld haar leken haast surrealistisch. Maar ik sliep niet, ik zat klaarwakker op het puntje van mijn stoel. Pijnlijk ironisch is dat net wanneer ik ware liefde vervloekt en verbannen heb, hij plotseling verschijnt. Ik heb trouwens nooit in liefde op het eerste gezicht geloofd. Omdat ik van mening was dat een eerste aanblik geen vonk kan laten overslaan. Nu herpak ik me drastisch. Ik verklaar mezelf gek maar hij was hét. Het missende puzzelstuk in mijn gecompliceerde kadering.

Helaas eindigen de mooiste zaken in een kort mensenleven razend snel. Ik verliet en passeerde hem. Onze blikken kruisten, smeekten en beminden elkaar op een moment dat zo nietig was dat we er zelfs geen gepaste benaming voor hebben. Zijn kastanjebruine ogen worden lusteloos en dof wanneer ze zien dat ik mijn rug naar hem keer en hem verlaat. Hem die ik nooit gekend heb, nooit gesproken en toch zo intens gevoeld.

Nu volgen de nachten waarin ik lig te woelen in mijn dekens die me geen warmte gunnen. Dromen die enkel gevuld zijn met lege verlangens en vage gezichten. Rijen met bladerloze bomen die door de ijzige lucht heen en weer worden gewiegd en zijn naam fluisteren. Maar ze benijden me en doen het op zo’n lage toon dat ik hen niet verstaan kan. Rusteloos pijnig ik mezelf met “wat als”. Wat als hij nu ook wakker naar zijn gewitte plafond ligt te staren en enkel mijn beeld in zijn hoofd heeft spoken?

Mission accomplished

fotoboek

edele liefde

Er wordt dikwijls gezegd dat rood de kleur is van liefde, maar er wordt vaker vergeten dat het de kleur van vers bloed is. Een stervende liefde laat een onuitwisbaar spoor van bloed achter, net zoals het gekwetst edelhert. Het dwaalt eenzaam rond en gelooft in leven te blijven door te ademen. Tevergeefs wordt het edelhert gevonden door haar jager en wordt genadeloos afgemaakt, net zoals de liefde.

kastanjeboom

Op zijn dertigste levensjaar kreeg de reusachtige kanstanjeboom in de tuin te kampen met een ernstige ziekte. Niet te onderschatten, venijnige larven kropen geleidelijk tegen zijn stam op en vraten aan zijn bladeren. Hierdoor kwam het dat zijn frisgroene gebladerte reeds op het begin van de lente veranderde in dof oranje. Waardoor nog voordat de herfst uitbrak hij een bruine kleur uitscheen. Tranen met tuiten heb ik gehuild uit angst omdat ik later misschien nooit meer kastanjes in een rieten mandje zou verzamelen.

Dat is ongeveer een twaalfjaar geleden en de kastanjeboom blijft geteisterd door ongedierte, zelfs na verscheidene behandelingen door gespecialiseerden boomdoktoren. Je kan zeggen dat het een chronische ziekte is geworden. Te vergelijken met een mens van vlees en bloed die stilaan afgetakeld wordt door ziekte maar in leven blijft door medicatie.

Maar ondanks dat onze kastanjenboom dagelijkse strijd blijft leveren liggen er elk jaar opnieuw die dikke, stekelige bolsters met een kastanje in het hart. Ikzelf vind niets zo heerlijk als stiekem springen op een dichte bolster tot deze openbast. Vervolgens de koel-aanvoelende kastanje te nemen en zo ver mogelijk weg te smijten. Toch betwijfel ik dat een andere willekeurige persoon dit in zijn tuin zou doen. Sterker nog ik veronderstel dat haast niemand de kastanjebomen noch de grond, rijkelijk bedekt met kastanjes, opmerkt.

Zonde.

de aarde danst op haar wolken

Othello

Gij zijt zo normaal en onopvallend.

Niemand kijkt op als gij passeert.

Gij zijt zo verwaarloosbaar,

doorzichtig bijna,

zo totaal onbelangrijk,

uiterlijk zo leeg,

een blank blad,

nietszeggend, geen schoonheid,

ook geen lelijkheid,

gewoon zo niets.

Ook uw persoonlijkheid

is praktisch onbestaand.

Direct inwisselbaar met

eender welke vrouw.

Indian Summer

Swapping

SWAPPING

=

THE NEW SHOPPING

Maandag 5 september begaven jong en oud, geïnteresseerd in de nieuwste modetrend 'Swapping' zich naar de Versuz te Hasselt. Deze keer niet om deel te nemen aan extravagante feestjes met vloeiende champagne en luide muziek. Maar om kledij vanuit een ander standpunt te bekijken. Want waarom zouden we kledij en spullen weggooien als we ze kunnen inruilen voor iets anders ?

Het was Floortje die op het idee kwam om ons online in te schrijven voor een beurs waarop kleding geruild kon worden. Zelf had ze een kaartje gewonnen, wij betaalden 12,5 euro per persoon. (althans ik ben Floortje nog 12,5 euro schuldig)

Maandagavond trokken we met z'n allen naar de Versuz geladen met elk een zakje gevuld met kleding. Miskopen, oude kledij, afgezaagde tasjes, noem maar op. Kortom alles wat we liefst nooit meer wouden terugzien in onze kleerkast. We verschrokken wel even toen we enkele vrouwen voor ons in de rij zagen aanschuiven met propvolle koffers en uitpuilende rugzakken.

Het systeem gaat als volgt: 2 jonge vrouwen, met verstand van mode, controleren de kleding en geven ze per stuk een waardebonnetje. Kapotte kledij of regelrechte modeflaters worden niet aanvaard en moeten weer meegenomen worden. Met deze waardebonnetjes kan je later op de avond bieden op een kledingstuk dat jij graag wilt 'swappen.' Dus hoe meer kleding je inlevert, hoe meer bonnetjes je bezit, hoe groter de kans is dat jij naar huis gaat met een uitgekozen kledingstuk. Ik kreeg 9 bonnetjes, de hemden van mijn broer mocht ik helaas niet ruilen. 'Girls only' is hier het motto.

Na een dik kwartier in de rij vol verwachtingen, is het eindelijk aan ons om de danszaal van de Versuz te betreden. Mijn eerste vluchtige blik loog er niet om. Een hoektafeltje met cupcakes, geglazuurd met roze en zwart. Een visagiste en styliste staan klaar om een aantal vrouwengezichten en nagels onder handen te nemen. Een cameraman in de hoek staat op een afstand te filmen, maar je kan zien dat hij zich best wat ongemakkelijk voelt ter midden in vrouwelijk gezelschap. Ik werd even aangesproken wat leidde tot een ongemakkelijk gesprek. Gelukkig zag ik dat het korte interview niet verwerkt werd op TVL. Wel zie je me kort verschijnen aan een kledingrek.

Het principe van het 'Swapping'-gebeuren wordt ons uitgelegd en we kunnen aanvallen. We zien de onstabiele kledingrekken met dikke witte kapstokken en besluiten aan onze speurtocht te beginnen. Alles wat we mooi vinden moeten we op de lege kledingrekken uiterst rechts hangen, later op de avond worden deze geveild.

Floortje voelt zich onmiddellijk thuis. Het enige schoonheidsfoutje: niemand dacht eraan om een soort van pashokje te voorzien. Uiteindelijk banen vrouwen zich een weg achter gordijntjes, en in donkere hoekjes om rap een stuk aan te passen. Op een halfuur tijd zijn de lege rekken, inclusief de grond eronder stampvol.

Het gebrek aan een spiegel dwong ons ertoe enkele 'crappy' foto's te maken;

op de laatste foto zie je me duidelijk met verliefde blik en een ongelooflijk mooi jasje. Nu ik het opnieuw bekijk is het wel wat oversized en een slecht afgewerkt aan de armen. (Ik praat altijd negatief over de zaken die ik niet heb, zo lijken de positieve elementen een stuk minder achteraf!) Maar het was een frisse print op een donkerblauw stofje. Deze hing ik alvast op mijn kapstokje aan het rek. Nadelig was dat de zowat elke aanwezigen hem aanpaste, het zou dus een strijdlustig gevecht worden.

Wanneer het kledingsrek op springen staat besluit de jonge organisatrice het passen te staken en de veiling te openen. Het wordt stil in de zaal en klamme handjes houden de houten bordjes, om in de lucht te steken bij een bod, stevig geklemd.

Het begon allemaal vredig totdat.. twee vrouwen hun oog op hetzelfde hadden laten vallen. Het wordt benauwder en de spanning is telkens opnieuw te snijden. Zo ging het nog een hele tijd door, totdat die jas, in gedachte MIJN jas, aan de beurt was. Een oudere vrouw, die gedurende de hele avond zowat op alles had geboden en gewonnen, kocht nu ook zonder medelijden mijn jas met haar 15 van haar honderden bonnetjes. Best een teleurstelling, maar dat is nu eenmaal het risico van Swapping.

Ook Floortje, Marieke en Dagmar moesten veel kledingstukken aan hun neus laten voorbijgaan. Nu beseften we dus dat we volgend jaar minstens een koffer nodig hadden! Maar laat ik jullie trots vertellen dat Dagmar een T-shirt en een golfje swapte. Net zoals Floortje een warme trui en een fancy harembroek in ontvangst mocht nemen. Marieke ging naar huis met een originele golf van een bekend merk. En ik ging de volgende dag naar school met mijn 'nieuwe' lichtblauwe rokje. Hopelijk schijnt binnenkort nog eens de zon in België zodat ik ook kan pronken met mijn oversized zonnenbril!

Collar Bone

het been van de sleutel tot succes

godin van de pracht

Met dank aan Andrea Steegmans!

kwel mij

vul mij met uw lippen en uw vlees

vang mij met de kussen van uw mond

- MAS Antwerpen

Bepaalde zaken.

Geen idee waar ik momenteel aan bezig ben.

Ik zou het wel vertellen als ik het wist.

Het voelt zelfs niet meer als leven, eerder zachtjes zweven.

Zweven in tijd en ruimte. Grenzeloos, terwijl ik verlang.

Terwijl niets zo onbepaald is als bepaalde zaken.

floating all day long

I fucking love my All Stars on festivals.

Amatorski - Come Home

Amatorski - The king

Marable sounds - Sky High

The Talland School of Equitation

Waar zal ik beginnen, misschien met een welgemeende verontschuldiging voor de afwezigheid van nieuwe blogs? Maar zoals altijd heb ik een handjevol excuses.Ik pakte namelijk twee weken geleden mijn koffers naar het niemandsdal in de Cotswolds in Engeland. Ik had even genoeg van het hectische bestaan in de Belgische drukte.

Samen met een vriendin kwam ik terecht in Talland, een van de beste 'yards' (manège) van Engeland, gelegen op de top van een verlaten heuvel, omringd door het uitzicht van een honderdtal grazende paarden. Idyllisch is het niet? Jammer genoeg was onze verblijfplaats dat niet, onze kamer had zelf ook iets weg van een paardenstal. Inclusief de geur. Onze beloofde tweepersoonskamer bleek 3 stapelbedden te tellen, en dus 4 extra kamergenoten. De ruimte onder mijn bed was een heuse schatkist, rode strings, lepels, stro, .. noem maar op. Hoewel het meest ironische nog de badkamer blijft: een continu stromende kraan waarnaast een groot geplastificeerd papier op hing 'Talland saves water' Over het aantal haren in de wasbak en de bruine geuren en kleuren in de betreffende WC zal ik maar zwijgen..

Het volgende minpuntje was beslist het ontwaken, het dagelijkse ritueel dat helaas al om kwart voor 7 moest plaatsvinden. We begaven ons braaf naar de stallen om de paarden te voeren, de stallen uit te mesten en de yard stevig te borstelen. Ik weet niet hoeveel ontelbare keren ik heb moeten borstelen, in mijn achterhoofd nadenkend over hoe de grond van mijn kamer er wel niet uit zag in vergelijking met de echte stallen! Dan een stevig ontbijt om stipt half 9, met onze chefkok Simon in de keuken zoals alleen in de films bestaat. Me steeds aansprekend met 'Do you need something sweetie?' of 'What's wrong darling?' Dan hetgeen waarvoor we daadwerkelijk naar Engeland afgereisd waren: het paardrijden. Geen idee of ik het al ooit vermeld heb in mijn blog maar naast schrijven, scouts, toneel en tekenen, rij ik enorm graag paard. Vraag me niet waarom, het is gewoon de enigste sport waar ik enigszins in slaag om mezelf in eer te houden (in tegenstelling tot sport op school) Bij deze ook direct een uitvlucht om te verklaren waarom ik zo gek loop: rug recht, schouders naar achteren, borst vooruit.

Na een mindere eerste dag, volgde er algauw twee glanzende weken van intensief werken, sporten en nieuwe, merkwaardige vriendschappen. Als men beweert dat lange afstandsliefdes niet werken, hoe zou dat dan zitten met lange afstandsvriendschappen? Mensen die ik heb leren kennen uit Italië, Spanje, Engeland, Ierland, Griekenland, New Zeeland, Australië, Amerika.. zou ik hun ooit terug zien? Ik vind het wonderbaarlijk hoe nietige mensenlevens elkaar kunnen kruisen. Mensen waarvan je een maand geleden nog nooit iets van gehoord of gezien had, die ineens verschijnen en direct weer verdwijnen maar waar het toch mee leek te klikken. Verschillende passies, hartstochten, nieuwe verhalen en doelen..

Natuurlijk is paardrijden niet het enige wat op mijn ontspanningslijstje stond. We namen ook de bus naar Oxford. Een bus vol Italiaanse studenten, waarin wij mochten plaatsnemen dankzij onze Engelse leerkracht. Italianen kan je volgens mij gelijkstellen aan een hoopje gekte. Als enige Belgen stonden we er wat verdwaald bij, maar enkele Italiaanse jongeren hebben erg hun best gedaan om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Alweer het verhaal van het ontmoeten en afscheid nemen.. ik herinner me niet eens hun namen meer. Hun Italiaanse leerkracht zal me daarin tegen altijd bijblijven. Wat een vervelend mens! Ze lapte alle regels aan haar laars en onderbrak de gids voortdurend in zijn uitleg. Op het einde van de dag kwam ze niet eens opdagen op het afgesproken uur, waardoor onze bus een dik uur vertraging had.

Leuk om te vermelden is dat de 'gids' slechts voor zijn tweede keer in Oxford kwam, hij de weg niet kende en 'geschiedenis' studeerde, waardoor hij de historische achtergrond van enkele gebouwen kende. Na een afschuwelijke boottrip, waarin ik mét en mijn niet-waterproof camera het water van heel erg dichtbij hebben gezien, besloten mijn vriendin en ik dat het tijd werd voor een 'escape-plan.' In de namiddag zijn we daarom naar het echte Oxford winkelgedeelte gegaan. Oh hierbij heb ik nog een zeer ongeloofwaardig verhaal:

We waren naar een McDonalds gevlucht, waar ik echt van walg maar wat zo goed kan doen (iedereen begrijpt momenteel wel wat ik bedoel, het is de kracht van junkfood) en we waren met onze zakjes buiten in de zon gaan zitten. Tegenover mij zat een vrouw naar me te kijken en te smakken. Ik probeerde het te negeren maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Tot mijn grote verbijstering zag ik dat ze ineens met haar handen in de vuilbak stond te graaien en de lege McFlurry van een voorbijkomende man eruit viste. Daar zat ik dan met mijn pikante burger oog in oog met een dakloze. Dus toen ik meer dan genoeg gevuld was met 'junk' en er nog een halve burger in het karton lag, besloot ik het dan maar te gaan geven aan de uitgehongerde vrouw. Die vertelde me 'No I don't like the barbecue sauce' en gooide het restje weg. Vol ongeloof over wat er zojuist gebeurd was zetten we onze ontdekkingstocht voort.

We traden een groot winkelcentrum binnen, waar centraal enkele grote waterbakken met vissen stonden. Enkele mensen waagden hun voeten erin te steken, en algauw sloegen een school vissen toe en hapten gretig naar de trappelende tenen. Vissen die in hun natuurlijk proces dode huidcellen opeten van mensen. Dat moesten we toch gewoon proberen! Het kriebelt en achteraf zijn je voeten babyzacht - dit moet je echt één keer in je leven geprobeerd hebben!

Voordat we Oxford gedag zeiden moesten we natuurlijk toch nog eens een echte Tea room bezoeken! Heerlijk is het juiste woord om dat te beschrijven, eindelijk eens iets anders dan de Fish and Chips of de marshmellow-cake van Brenda, waarmee je de hongersnood op de wereld kon tegengaan! Terug aan de bushalte in Cirencester, vergaten de brilliante organisatoren van Talland ons af te halen. Met dank aan de Engelse gids Tom die ons terugbracht. Anders had ik deze blog waarschijnlijk nooit kunnen schrijven!

Mijn verhalen zijn nog lang niet rond,

maar aangezien het uur hier weer een uur later is dan in Engeland eindig ik deze blog hier :(

Geen paniek, ik laat nog van me horen!

Retroliefde

I think we dream so we don’t have to be apart so long.

If we’re in each other dreams, we can be together all the time

– Winnie the pooh

I love half of you

Ik haat en bemin je, ik weet niet waarom ik dit doe,

maar ik voel het gebeuren en het verscheurt me. - Catullus

Je zult het nooit geloven, maar inderdaad.. dinsdag heb ik mijn examen Latijn.

Ik ben niet bepaald de nummer 1 uit de klas, zeker niet als het op Latijn aankomt, maar het trekt me aan. De taal laat me soms zweven (en hard vallen wanneer ik een test heb.) Ik heb het over het principe dat deze mensen al eeuwen geleden vergaan zijn tot stof en hun teksten nog steeds gelezen worden. Sterker nog, ze worden door duizenden studenten vanbuiten geblokt.

Catullus is zonder twijfel mijn favoriet, terwijl andere dichters het hebben over vergane glorie, draait het bij hem om vurige passie en hevige verlangens. Ook hij wordt geconfronteerd met de rauwe werkelijkheid, en de passie slaat over op het fysieke. Het gevoel om de ander te beheersen en te gebruiken, niet om lief te hebben.

En hoewel menig vrouwen niets liever zou willen dan gestreeld te worden door de zoete woorden van Shakespeare, lijkt het erop dat onze Romeinse Catullus kon beminnen als geen ander. Laten we zeggen dat hij een hoog Notebook-gehalte had.

Trouwens stel je voor dat over een ontelbaar aantal jaren de jeugd mijn blogs tot in het kleinste detail zouden moeten kennen. Ze zouden me haten, belachelijk maken en waarschijnlijk verwensen tijdens het studeren. Heerlijke gedachten toch?

Oké genoeg nagedacht en gefilosofeerd voor vandaag. Het is al bij al een examen periode en dat betekent dat we allemaal onze sociaal leven zijn kwijtgeraakt voor een dikke twee weken. We groeien enkel nog in de breedte omdat we zo'n tien keer meer eten dan anders, we enkel nog lopen naar onze bureau en zitten en lopen naar de keukentafel en zitten én opnieuw eten. Gezicht niet gewassen, haren niet gekamd, de geur van verderfelijke boeken en snijwonden van gelijnd cursuspapier. Ik bedoel maar, wat kan een tiener zich meer wensen?

Daarom stel ik voor dat we allemaal genieten van de kleine dingen des levens dezer dagen. Zo zoek ik bijvoorbeeld al jaren, mits kleine overdrijving, naar een hartjesvorm in eten. En net omdat ik niets anders doe dan eten, heb ik er eindelijk één gevonden in een stuk fruit, geweldig weliswaar!

Maar als kers op de taart heb ik nog iets speciaals in petto; zoals jullie wel kunnen vermoeden ben ik een natuurramp in wiskunde. Ik heb een lange tijd niet meer geschreven omdat ik druk in de weer was met goniometrische cirkels en in de ban van allerlei oefeningen. Om naderhand een afschuwelijk slecht en moeilijk examen te maken. Om mezelf op te beuren kocht ik dit:

WC-PAPIER MET WISKUNDIGE FORMULES !

de enige echte plek waar wiskunde thuishoort ;)

Mijn examentip is dan ook, weg met de cursus papieren, schrijf alles op een wc-rol, dan kan je de dag nadien de leerstof op een alternatieve en leuke manier hergebruiken ! Geef je leerstof de plek die het verdient en draag daarbij ook nog eens zorg voor het milieu!

Veel succes iedereen, denk vooral aan de honingzoete vakantie die ons te wachten staat!

Brieven aan jérôme

De veer van César

“Ik kan geen muisjes meer bij u bestellen,

o Jérôme, mijn speelgoedwinkel zag weken weer geen kat.”

kartonnen huid

Do you believe that there's treasures in the ocean

grab my suitcase full of nothing

you make me want to feel things I've never felt before

Just a boy - Angus And Julia Stone

Het lijkt alsof er een slachtveld op mijn nek heeft plaatsgevonden. Ik heb twee brandwonden aan beide kanten van mijn nek, en hoewel ze niet groot zijn vallen ze goed genoeg op. Wie had dat ooit gedacht, dat ik een nekcomplex zou krijgen?

Ik denk dat ik de trend van de papieren zak opnieuw ga inlassen?

Stiftdichten

Hey! Ondanks dat ik abnormaal veel moet leren (dankjewel allerliefste Horatius) maak ik tussendoor toch op onverklaarbare wijze weer tijd voor wat ik graag doe: schrijven en nog een hoop andere nutteloze dingen. Ik wilde al een lange tijd eens proberen stiftdichten. Dan heb je dus een krant met een interessant artikel en een dikke alcoholstift nodig. Uiteindelijk ga je allerlei woorden schrappen en zo bekom je een eigenaardig gedicht.

Na heel wat schrapwerk in een stukje uit de standaard over jeugdtheater, kreeg ik niet alleen enorme hoofdpijn van de sterke geur van mijn alcoholstift, maar ook een knappe samenstelling van een wirwar van woorden. Ik presenteer u "Door het bos." Mijn semi-zelfgefabriceerde gedicht!

Roep om te breken met wetten die je bestaan beheersen.

De talloze leventjes die het ultieme oproepen: allen komen ze in grote drama's.

Het leven, de wereld is hier een dorp:

inclusief zweverige artiesten en misgelopen liefdes.

Gek, ontroerend, zacht muziekje;

wie weet dat hij kleinkunst maakt met de bomen en het bos

roept vrijheid uit je eigen leven, in plaats van jouw kleine gevangenschap.

De zin van het leven is nul, een wereld zonder wetten.

Hij blijkt net zoveel tiran als revolutionair.

Onderdruk het leven, onthou je ervan! Presteer een pure versie

zonder slaafse maskers, indringende tonen en gekwelde blik.

Sis als een slang in je oor:

het leven dat we leven, is maar een van de vele mogelijke.

célibataire

Examen Improvisatie - 'de ideale relatie'

Is het niet opvallend dat tegenwoordig veel relaties in het slop zitten? Wel ik kan u maar één duidelijke verklaring geven. Het probleem ligt overduidelijk in het kamp van onze mannen. Ze worden veel te gevoelig. Wat is dat toch met "de nieuwe man?" Mannen horen zich niet te ontharen onder de douche, ze horen behaard. Mannen horen helemaal niet huilen bij Twilight met een pot Ben & Jerry voor hun neus, nee mannen moeten vrolijk scheldend met een bak bier naar de voetbal zitten staren. Het is zelfs zo erg gesteld met de hedendaagse man dat ze aandringen om over gevoelens te praten. Stel je voor, wij vrouwen, moeten luisteren naar hoe hij zich voelt. Weeral, mannen horen helemaal niet te praten over hun gevoelens, ze moeten doen alsof het hun allemaal niks kan schelen en enkel luisteren naar onze gevoelens.

Mijn vriendin vertelde me onlangs dat voor dit uiterst sentimenteel gedrag een logische verklaring bestaat. Want er is natuurlijk, in een ver verleden, een tijd geweest dat mannen nog mannen waren. Een generatie die bittere koude nog trotseerde gehuld in dierenpels, zelf geschoten weliswaar. Het is allemaal misgelopen tijdens de vele oorlogen die op onze wereld hebben plaatsgevonden. Het zit namelijk zo dat men de zwakkere schakels altijd vanachter plaatste. Mannen die bijvoorbeeld te traag waren om te lopen, te zwak om hun zwaard op te tillen, te bang om hun vijand te trotseren, noem maar op... Nu zit het zo dat al onze sterke mannen vooraan in het slagveld stonden. Hierdoor kwam hen een snelle dood tegemoet, terwijl de vijandelijke kant de boogschutters zelden bereikte of althans genoeg tijd gaf te vluchten. Zo komt het dat na elke grote slag het aantal sterke kerels fors daalde. Momenteel bestaat onze maatschappij enkel nog uit 'boogschutters' en de weinige vechters worden als zeldzaam beschouwt. Er is dan ook weinig keus over voor ons, vrouwen.

Gelukkig ben ik helemaal niet veeleisend in een relatie. Ik probeer de nieuwe man stilaan te aanvaarden en een plaats te geven. Ik ben van mening dat een relatie enkel kan slagen op basis van een aantal eenvoudige regels, zonder dat de partner zich anders moet gaan voordoen dan dat hij werkelijk is. Daarom:

- Voor elke minuut dat mijn partner te lang in mijn badkamer staat

krijg ik een complimentje meer.

- Mijn partner krijgt tijd om over zijn gevoelens te praten

terwijl hij kookt of zolang hij de afwas onder handen neemt.

- Een avondje vrienden kost hem een dag poetsen.

- Sporten is toegestaan als hij onderweg de boodschappen uithaalt.

Zie je wel, deze relatie is gezegend. Op deze manier kunnen wij, vrouwen, het grote aantal negatieve eigenschappen van de nieuwe man niet anders dan positief benutten.

Eefje donkerblauw

Liefde is donkerblauw en de liefde is zo diep als de zee

Nostalgie naar de kindertijd. Uit het kinderboek "Eefje Donkerblauw."

Eefje is een beeldschoon prinsesje dat enkel van donkerblauw houdt. Ze verzamelt alles in het donkerblauw, gaande van een hikkende donkerblauwe baksteen tot een opera zingende donkerblauwe goudvis. Waarom ze zo van blauw houdt weet ze niet.

Op een dag op het strand ontmoet ze koning Goudgeel. Eefje weet niet of ze ooit van geel kan houden. Maar ze probeert: ze schildert een goudgeel motiefje op haar donkerblauwe huisje, inclusief donkerblauwe spulletjes en al haar donkerblauwe kleren. Eefje doet ontzettend haar best om van geel te houden.

Als Eefje koning Goudgeel weerziet op het strand is het liefde op het tweede gezicht. Ook Goudgeel heeft zijn goudgele kledij versiert met donkerblauwe stippen.

Ze babbelen.

Blauwe en gele woorden

door elkaar.

Van de goudgele morgen

tot de donkerblauwe avond.

Ze trouwen en krijgen schatten van kinderen. Maar geen gewone kinderen, het zijn groene kinderen, die later weer trouwen en rode kinderen krijgen, waarna er oranje kinderen volgen. En zo vormen deze kinderen uiteindelijk samen de regenboog.

Kinderverhalen zijn misschien wel de mooiste uitvinding op deze wereld. Ze vatten in een twintigtal pagina's alles samen wat we in een mensenleven missen. We lazen ze in onze vervlogen kindertijd, maar net wanneer we hun fantasie het hardst nodig hebben vergeten we dat ze bestaan...

Zoete zonnestralen.

Vreemd, ik was haast vergeten hoe hemels het voelde om goed weer te hebben.

Zalig om het daglicht ook echt te voelen op je huid.

Het liefst lig ik momenteel gewoon in een grasveld met mijn ogen gesloten.

Het waren zware weken, maar we verdienen het allemaal.. Paasvakantie.

Sluit je boeken, doe je boyfriend short aan en zet je zonnebril alvast op!

jour des sacrifices

Het hele 'kunstbende' was dan uiteindelijk niet zo'n geweldig succes. Althans een succes dat niet voor mij besteed was. Het hele gebouw liep die zaterdag over van bruisende talenten. Ik hou wel van dit soort alternatievelingen. Ze stralen iets positiefs en een hoop wilskracht uit. Elke grijze hersenmassa zou van hun nog veel kunnen leren! Zowat al mijn vriendinnen of vage kennissen werden, weliswaar verdiend, vermeld in de top 3. Je kan dus aan de andere kant ook wel begrijpen dat dit dan best een pijnlijke nederlaag was. Toch heb ik hieruit wel één ding geleerd; je moet je eigen werk appreciëren. Hoewel mijn papa mijn foto uitschold voor 'rommel' en mijn mama het wel 'oké' vond - ze vanaf het moment dat ze de zaal in liepen spontaan 'wauw' bij een andere foto riepen - en ze geen tijd hadden voor de prijsuitreiking (deels omdat ze er vanuit gingen dat ik hoogstwaarschijnlijk niet in de prijzen zou vallen) ben ik best tevreden over mijn werk.

BEOORDELING JURY:

Presentatie is origineel, maar te braaf in het ensceneren van het geheel. Polaroid is een leuk idee. We willen niet zozeer het proces zien, maar het eindresultaat. Laat ruimte voor interpretatie!

Kunstbende

MEISJESDAGDROOM

Zodadelijk is het dan eindelijk zover, 'Kunstbende.' Ik doe mee aan de categorie "Fotografie" en ben er eigenlijk niet helemaal klaar voor. Mijn hersenspinsels gaan altijd verder dan het realiseerbare. De tegenstanders zijn precies van een iets hoger niveau en ik ben en blijf een hopeloze amateur. Los daarvan, niet niet geschoten is niet geraakt. Bovendien zeggen mensen altijd dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Toch ga ik lekker voor de victory, hihi! Wens me alvast succes, of kom gewoon kijken naar mijn 'geweldige' fotografiekunstwerk in Villa Basta te Hasselt!

lievde

16 jaar, het lijkt alsof het leven telkens minder te bieden heeft dan verwacht.

Teleurstelling is een constante, tegenstelling is een gewoonte en pijn haast gevoelloos.

De vrijheid roept, maar vrij zijn is verstikkend.

Mijn eerste liefde eindigde toen de jongen in kwestie het woord liefde met een 'v' schreef.

Want iemand die het woord liefde verkeerd schrijft is haast een zondaar.

- notities uit de oneindigheid