Polariod

Les barrettes Bylônes parisiennes

Ik zag, ik werd verliefd op en ik kocht deze haarspeld!

van de dingen die voorbijgaan

Ik haat sleutels, specifiek lockersleutels die nodig zijn om je locker te openen in school.

Ik haat ook school, maar ik weet nog niet wat ik het meeste haat. School of sleutels.

Vakantie, daar hou ik van, en mijn vriendje. Nog meer hou ik van mijn vriendje in de vakantie.

Ik praat weer tegen voorwerpen. Ik scheld ze uit of fluister ze toe hoezeer ik ze bewonder. Dit kan maar één ding betekenen, de school is weer bezig! Ik heb me zojuist suf gezocht achter mijn lockersleutel. Dat klein stuk venijn, verstopt in mijn tas. Ik durf bijna te beweren dat het pootjes heeft. Raar toch hoe dingen verdwijnen en op een plaats tevoorschijn komen waar je ze onmogelijk voor het laatst hebt gezien.

Vandaag, de eerste schooldag van het nieuwe jaar, heb ik me zitten afvragen waarom we wél een rekenmachine hebben maar geen tijdmachine. Als ik een tijdmachine zou hebben, zou ik hem waarschijnlijk eerst kwijtraken. Plotseling zou ik hem weer terugvinden, gewoon uit het niets, in het midden van mijn kamer. Uit onbedwingbare enthousiasme zou ik terug in de tijd keren, juist op het moment waarop ik mijn tijdmachine verloor. Snap je nu waarom ik een rekenmachine in mijn boekentas heb en géén tijdmachine?

the end will be innocent blue

De vrucht van de liefde

Minnaars bereiken een onvergankelijk hoogtepunt in het Hooglied, geschreven in de negende eeuw voor Christus, waarin zij tanden heeft als een kudde geschoren schapen, lippen als een lint van purper en borsten als tweelingjongen van gazellen, en hij met ogen als duiven, wangen als balsembedden en benen als witmarmeren zuilen rustend op voetstukken van gelouterd goud: "Laat hij me kussen met de kussen van zijn mond; want uw liefde is heerlijker dan wijn." Toetanchamon stierf voor zijn twintigste, maar leefde lang genoegd om liefdesgedichten aan zijn vrouw te schrijven.

Als we krankzinnig verliefd zijn, dan zijn we krankzinnig. We kunnen niet slapen, we zijn zorgelijk en paniekerig. De gedachte aan onze geliefde maakt dat ons hart letterlijk pijn doet en onze knieën daadwerkelijk knikken. Als we de bewuste persoon zien verwijden onze pupillen zich, onze handpalmen worden zweterig en ons gepijnigde hart gaat als een razende tekeer. De toestand van een romantische hartstocht is zo overweldigend dat we maar op één persoon tegelijk verliefd kunnen worden.

Liefde is universeel. We zijn dol op de roes van romantische liefde. Zoals Boeddha zei: het leven doet pijn, en deze pijn wordt veroorzaakt door begeerte - de begeerte om de geliefde te grijpen en te verslinden zoals je voedsel zou grijpen en verslinden. We willen een hechte liefdesband, we willen een paar zijn, we willen zoals velen dat noemen, echte liefde, het tegenovergestelde van verliefdheid, flirt en obsessie.

We hebben te veel zintuigen en systemen die graag het verleden doen herleven en we hebben een te omvangrijk geheugen. Steeds weer worden de paden van een oude liefde opnieuw betreden. De eeuwige liefde is een mythe, maar wij maken zelf onze mythen en we knuffelen ze dood.

mmh, ik ben hélemaal in de ban van het boek "De vrouw, de waarheid over het vrouwelijk lichaam" door Natalie Angier. Het is zo verzachtend filosoferend. Geschreven zo licht als een veer. De feiten zijn zo onvermijdelijk confronterend dat ik er kippenvel van krijg en het lezen geeft zo'n verzadigend gevoel. Ik denk dat ik dit boek gewoon stiekem ga houden in plaats van het terug te brengen naar de bib! Heerlijk, er gaat niets boven deze muffe boeken in een koude kerstvakantie.

tweeduizendenelf

Ik wens allen een verrukkelijk nieuw jaar met rooskleurige winkelzakjes vol zijdezachte stofjes. Een gezondheid om van te genieten, een vriendje om van te snoepen. Kortom ik wens jullie het allerbeste toe! Vergeet niet dat alles wat in tweeduizendentien niet lukte, in tweeduizendenelf nog steeds een mogelijkheid blijft. Vervul elke droom, grijp je kansen en bekijk elke dag alsof het de laatste is! Ziezo, mijn voornemen om positief te denken en als een optimist door het leven gaan is bij deze volbracht.

Ik had echt de geweldigste nieuwjaarsavond ooit! Ik mocht dit jaar eindelijk het huis verlaten en samen vieren met mijn beste vrienden. Voor het eerst geen suffe nieuwjaarsprogramma's en gaan slapen om stipt vijf na middernacht. Dit jaar was het een heus feestje bouwen, samen krachtig aftellen met champagne en lekker schandalig vroeg gaan slapen.

Ik kreeg de vraag wat ik aanhad op nieuwjaarsavond, wel laat ik uitgebreid antwoorden; ik droeg de kostbaarste schat in mijn kledingkast. Meer bepaald mijn oranjerood droomkleedje. Ik kocht het op de dag dat ik mijn sleutelbeen brak, in het modemuseum Hasselt op de designersmarkt. Heerlijk ontworpen met hemels stof, maar peperduur. Het is van het piepjonge merk Ti+Hann, in samenwerking van twee kersverse designers waarvan er eentje aan de modeacademie in Antwerpen is afgestudeerd!! We hebben niet erg veel gelukte foto's, toch heb ik er twee iets wat duidelijkere gevonden, waarop jullie een voorsmaakje verkrijgen.

(let op de manier waarop het kleed vanonder is afgewerkt!)