Le soleil s'en va.

Le soleil s'en va.

De zon was vandaag in een slechte bui denk ik.
Momenteel heeft ze haar licht- tot donkergrijze kleurpotloden opgeborgen en heeft ze buiten alles zwart gekleurd. Zelfs de maan.
Ik vraag me af waarom ze zo bedroefd is, waarom wil ze deze maand niet verwarmen met haar stralen ?

Misschien is ze het beu, beu om te moeten turen naar mensen in misselijkmakende kledij.

O, je weet goed genoeg wat ik bedoel. Mensen die zichzelf in veel te nauwe kleedjes hebben gewurmd, waardoor hun figuur alles behalve aantrekkelijk wordt. Ik zie het al voor me : zwart piekjes haar, met klodders gel. Een geel strapless jurkJE
(met nadruk : een minuscule jurk, die zelfs een maatje nul kwelt) en niet te vergeten een zwarte tatoe, op de linker schouder. Hier en daar een paar piercings, en tot slot zwarte sandalen. Waarin zweterige voeten, heen en weer schuiven, soms zelfs een kreunende piep laten horen.

Of mensen die hét niet merken. Ze merken gewoon niet dat het seizoen is veranderd. Verschrikkelijk, 25°C, en dan nog steeds een bruine broek, met bruin T-shirt met bruine sokken met bruinen schoenen en een bruine armband. (geldt ook voor alles in het zwart) Brr.


Ach wat, we hebben allemaal wel onze fouten. Maar wat ik met deze veel te lange intro eigenlijk wil duidelijk maken is dat ik er geen flauw benul meer van heb wat ik nog elke dag moet aantrekken met dit tussen seizoenweer. Urenlang sta ik na te denken voor een stapel met T-shirts, broeken en een garderobe vol met kleedjes. Dan neem ik er een paar setjes uit en denk ik beschaamd bij mezelf 'hoe heb je dit ooit kunnen aandoen in de winter.' Terwijl ik er zeker van was dat, toen ik het aandeed, het een geslaagde klerencombi voelde.

Zelfde verhaal vandaag. Hoewel iedereen van deze vrijdag verwachtte dat ie 'mooi' zou moeten worden vond ik het verdomme grijs. Net nu ik talrijke locaties in gedachte had om geweldige foto's te maken. Helaas, ik rol nog maar net uit bed en droevige drupjes druppelen uit de wolken. Geen denken aan dat je me dan ziet ploeteren in een bos, door de modder, om een paar beelden vast te leggen. Ik zie het al voor me 'allé, leg je daar eens even neer, PLONS'

Daarom besloot ik om niks te doen. Volgens mij nog steeds de oplossing voor alle problemen (inclusief huiswerk)
Totdat ik een gezichtsmaskertje zag pinken in mijn richting.
Pakje opengescheurd, groene smurrie wat ingesmeerd, vond het eigenlijk een hilarisch zicht.. foto genomen, bad in en afgespoeld. Lijkt me trouwens een heel erg leuk idee om een groepje tieners te fotograferen met allerlei verschillende gezichtsmaskertjes. Omdat je gezicht deels bedekt wordt maar toch puur blijft. Bovendien heeft elk masker een ander effect.
- Raad eens welk het mijne had? (jep, ontspannen)

Nu, om stipt 21 minuten na het middaguur, stond Dagmar op de bel te drukken.
Opgewekt als altijd gaan we aan de slag, ik als amateur model, zij de beginnende fotografe.

- Bij deze is ieders vraag 'Moet je mooi zijn om een fashionblog te beginnen' opgelost.
Nee, en ik ben daar het lelijke bewijs van.

Geel, vind ik momenteel een toepasselijke kleur. Als die verbitterde zon wegblijft, vervangen we haar toch gewoon?

Vanuit mijn slaapkamerraam zag ik al verscheidene dagen een enorme uitbarsting van geel kruid. Hoogtijd om dus eens een kijkje te gaan nemen.

Na een heel stuk gewandeld te hebben komen we dan eindelijk aan op de open plek met enkel knalgele, hoog uit de grondstekende bloemen. Vol enthousiasme duik ik er direct in. Sommige speelse sprieten waren zelfs even groot als ik. Zo'n 169 cm én een halve pruts.

le sacre du printemps

What are you looking at ?!

Een zee van gele vloed voert me mee naar het oneindige. Utopia.

Daar waar zorgen lijken weg te spoelen en alles met een stroom in dezelfde richting vloeit.

Ik probeer de emoties te onderdrukken maar die plotselinge brede glimlach kan ik niet onderscheppen.
Ik grijns, ik giechel zoals ik al dagen niet meer gedaan heb. En waarom zou ik stoppen ? Het geluk dat me de voorbije dagen al zo vele malen is voorbijgevlogen, grijp ik uit de lucht en koester het.

he told me to be balanced, but i didn't care.

Het veld, dat door ons binnenstebuiten gewoeld werd, laten we na een flink uur achterwege. Want, een ander opvallend natuurelement viel me deze week op.

Voor het geval je argwaan krijgt, dat ik niets anders doe dan door mijn raam naar velden zit te kijken, heb je het grondig mis. Mijn ingevingen komen namelijk meestal tijdens het studeren. Dus wanneer ik me voorbeeldig hoor te concentreren is het raam mijn enige redding om aan de boeken met letters en onoplosbare cijfers te ontsnappen in een droomwereld.

We wandelen, springen, huppelen en ontwijken een paar plassen en dan zijn we er.

Een grasvlakte met wel duizend uitgebloeide paardenbloemen wuift ons naar zich toe..

Meisjesdagdroom

eeuwig jong

Girl save your soul

go on save your soul

before it's to far gone

and before nothing can be done.

Men zegt dat als je één uitgebloeide paardenbloem in één volle zucht kan ontdoen van al haar resterende zaden, je één wens mag doen.

Maar wat doe je als je

een heel veld vol hebt?

Ontelbaar keer blazen

en wensen?

En wat moet je dan wensen? Lekker egocentrisch

of aan de medemens denkend?

I made a thousand wishes but you didn't appeared.

Binnen in mijn hoofd kraakte het, de machine sloeg op tilt.

Ik plukte en plukte. Ik wenste me suf, besefte ik wel waar ik allemaal om smeekte? Het ging van materiële zaken tot wereldvrede.

Bij de zoveelste paardenbloem pufte mijn lippen uitgeput en onvoldaan de laatste beetjes lucht erdoor. Vermoeid viel ik neer op de grond, vanbinnen bloedend,krakend aan de buitenkant. Toen stierf ik stilletjes.

Kon niemand ooit vertellen dat een overdosis wensen gevaarlijk is?

Gewenste zaken moet de mensheid verdienen.

Bovendien lig ik daar nu nog steeds tussen versteende bloemen,

niet wetend wat ik al die tijd wensen wou.

Je l'ai tué

Fotografie op het veld :

Dagmar Alers

Kledij :

blauw-grijs kleedje met baboesjka poppetje : Nümph
zwart met wit gebloemde print, houten kinderketting : Who's that girl